SPOTKANIE

Byłem sam w całym przedziale pociągu. 
Potem wsiadła jakaś dziewczyna - opowiadał pewien niewidomy hinduski chłopiec. 
- Mężczyzna i kobieta, 
którzy ją odprowadzali, musieli być jej rodzicami. 
Dawali jej mnóstwo rad i wskazówek. Nie wiedziałem jak wyglądała dziewczyna, 
ale podobała mi się barwa jej głosu.


Czy jedzie do Dehra Dun? - pytałem się siebie, kiedy pociąg ruszał ze stacji. 
Zastanawiałem się, jak mogę nie dać po sobie poznać, 
że jestem niewidomym. Pomyślałem sobie: 
jeśli nie będę się ruszał z mojego miejsca powinno mi się to udać. 
-Jadę do Saharanpur - powiedziała. - Tam wyjdzie po mnie moja ciocia. 
A pan dokąd jedzie, można wiedzieć?

- Dehra Dun, a potem do Mussoorie - odpowiedziałem. - O, jaki pan szczęśliwy! 
Pragnęłabym bardzo pojechać do Mussoorie. Uwielbiam góry. 
Szczególnie w październiku, kiedy jest tam pięknie. 
- Tak to najlepszy sezon - odpowiedziałem, 
sięgając pamięcią do czasów, kiedy jeszcze widziałem. 
- Wzgórza usłane są dzikimi daliami, słońce jest łągodne, 
a wieczorem można sobie siedzieć wokół ogniska i rozmyślać popijając brandy. 
Większa część letników już wtedy odjeżdża, ulice są bezludne i ciche. 

Milczała, a ja zadawałem sobie pytanie czy moje słowa 
zrobiły na niej jakieś wrażenie, 
czy też jedynie myślała, że jestem sentymentalny. Potem popełniłem błąd i zapytałem: 
- Jak jest na zewnątrz? Ona jednak w moim pytaniu nie zauważyła nic dziwnego. 
Czyżby już spostrzegła, że nie widzę? Jednak słowa, 
które zaraz po tym wypowiedziała, pozbawiły mnie wszelkich wątpliwości. 

- Dlaczego pan nie spojrzy w okno? - zapytała mnie z największą naturalnością. 
Przesunąłem się wzdłuż siedzenia, starając się z uwagą odszukać okno. 
Było otwarte, odwróciłem się w jego stronę, robiąc wrażenie, 
że przyglądam się mijanym widokom. Oczami wyobraźni widziałem telegraficzne słupy, 
które przesuwały się w biegu. - Zauważyła pani - ośmieliłem się powiedzieć - 
że te drzewa wydają się poruszać? - Zawsze tak się wydaje - odpowiedziała. 

Odwróciłem się znów w stronę dziewczyny i przez pewien czas siedzieliśmy w milczeniu. 
Potem powiedziałem - Ma pani bardzo interesującą twarz. 
Zaśmiała się miło wibrującym i jasnym głosem. 
- Przyjemnie to usłyszeć - rzekła. 
- Nudzą mnie ci, którzy mówią, że moja twarz jest ładna! 
Musisz mieć naprawdę ładną twarz pomyślałem sobie, 
a po chwili dodałem pewnym głosem: - 
Hm, interesująca twarz może być również bardzo piękna. 
- Jest pan bardzo miły ? powiedziała. 
- Ale dlaczego jest pan taki poważny? 

- Już niedługo będzie pani na miejscu, stwierdziłem dość nieoczekiwanie. 
- Dzięki Bogu. Nie lubię długich podróży pociągiem. 
Ja natomiast byłbym gotów siedzieć tak nieskończenie długo, 
byleby tylko słyszeć jak ona mówi. 
Jej głos posiadał tak srebrzysty dźwięk jak górski strumień. 
Zaraz po wyjściu z pociągu zapomni pewnie o naszym spotkaniu; 
ja jednak zachowam ją w swojej pamięci przez pozostałą cześć podróży a może i dłużej.

Pociąg wjechał na stację. Ktoś zawołał i zabrał ze sobą dziewczynę. 
Pozostał po niej jedynie zapach.
Mrucząc coś pod nosem wszedł do przedziału jakiś mężczyzna. 
Pociąg ruszył ponownie. Odszukałem po omacku okno 
i usadowiłem się naprzeciwko wpatrując się w światło, 
które było dla mnie ciemnością. 
Jeszcze raz mogłem powtórzyć moją grę z nowym towarzyszem podróży. 

- Szkoda, że nie mogę być tak nęcącym towarzyszem w podróży jak ta dziewczyna, 
która dopiero wyszła ? powiedział do mnie, starając się nawiązać rozmowę. 
- To bardzo interesująca dziewczyna - stwierdziłem. 
- Czy mógłby mi pan powiedzieć... czy jej włosy były długie czy krótkie? 
- Nie pamiętam ? odpowiedział zdawkowym tonem. 
- Przyglądałem się jedynie jej oczom a nie włosom. Były rzeczywiście piękne! 
Szkoda, że nie mogły jej do niczego służyć... Była niewidoma.
Nie zauważył pan tego?

Dwoje niewidomych ludzi, którzy udają, że widzą. 
Ileż ludzkich spotkań jest podobnych do tego.
Ze strachu, by nie objawić tego, jacy jesteśmy naprawdę
zaprzepaszczamy nieraz najważniejsze spotkania naszego życia. 
A niektóre spotkania zdarzają się jedynie raz w życiu.

 

NIE BĄDŹ OBOJĘTNYM

Pewna dwunastoletnia dziewczynka napisała kiedyś w swoim dzienniczku:
"Jesteśmy ludźmi przyszłości, to my musimy ulepszać sytuację.
Najgorszą rzeczą jest nic nie robić i patrzeć,
jak ten biedny świat się rozpada.
Wołamy: niech żyje pokój : a prowadzimy wojnę.
Powtarzamy: precz z narkotykami : a zabijamy sprawiedliwych.
A przecież nie jest postanowione, że nie można skończyć z tym wszystkim.

Chciałabym Ci powiedzieć,
jeżeli jesteś smutny z powodu nienawiści w świecie,
nie płacz i nie trać nadziei, ale zrób coś,
nawet coś małego!" 

WIZYTA

Codziennie w południe pewien młody człowiek zjawiał się przy drzwiach kościoła
i po kilku minutach odchodził.
Nosił kraciastą koszulę i podarte dżinsy, tak jak wszyscy chłopcy w jego wieku.
Miał w ręku papierową torebkę z bułkami na obiad. 
Proboszcz, trochę nieufny zapytał go kiedyś, po co tu przychodzi. 
Wiadomo, że w obecnych czasach istnieją ludzie, którzy okradają również kościoły.
Przychodzę pomodlić się - odpowiedział chłopak.
Pomodlić się... Jak możesz modlić się tak szybko?
Och... codziennie zjawiam się w tym kościele w południe i mówię tylko:
"Jezu, przyszedł Jim", potem odchodzę.
To maleńka modlitwa, ale jestem pewien, że On słucha.
W kilka dni później, w wyniku wypadku przy pracy, 
chłopak został przewieziony do szpitala z bardzo bolesnymi złamaniami.
Umieszczono go w pokoju razem z innymi chorymi. 
Jego przybycie zmieniło oddział.
Po kilku dniach, jego pokój stał się miejscem spotkań pacjentów 
z tego samego korytarza. 
Młodzi i starzy spotykali się przy jego łóżku, 
a on miał uśmiech i słowo otuchy dla każdego.
Przyszedł odwiedzić go również proboszcz 
i w towarzystwie pielegniarki stanął przy łóżku chłopaka. 

Powiedziano mi, że jesteś cały pokiereszowany, 
ale że pomimo to wszystkim dodajesz otuchy. Jak to robisz?.
To dzięki Komuś, Kto przychodzi odwiedzić mnie w południe.
Pielęgniarka przerwała mu: Tu nikt nie przychodzi w południe...
O, tak! Przychodzi tu codziennie i stając w drzwiach mówi:
"Jim, to Ja, Jezus"- i odchodzi.

PRZEBACZENIE

Pewien dobry, aczkolwiek słaby chrześcijanin spowiadał się,
jak zwykle, u swojego proboszcza. Jego spowiedzi przypominały zepsutą płytę:
zawsze te same uchybienia, a przede wszystkim ten sam poważny grzech.

- Koniec tego! - powiedział mu pewnego dnia zdecydowanym tonem proboszcz.
- Nie możesz żartować sobie z Boga.
Naprawdę ostatni już raz rozgrzeszam cię z tego przewinienia.
Pamiętaj o tym!

Ale po piętnastu dniach człowiek znów przyszedł do spowiedzi wyznając ten sam grzech.
Spowiednik naprawdę stracił cierpliwość:

- Uprzedzałem cię, że nie dam ci rozgrzeszenia. 
Tylko w ten sposób się nauczysz...

Poniżony i zawstydzony mężczyzna podniósł się z klęczek.
Dokładnie nad konfesjonałem, zawieszony był na ścianie wielki, gipsowy krzyż.
Człowiek wzniósł nań swe spojrzenie.
I właśnie w tym momencie gipsowy Chrystus z krzyża ożywił się,
podniósł swoje ramię i uczynił znak przebaczenia: 
"Rozgrzeszam cię z twojej winy..."

Każdy z nas związany jest z Bogiem, pewną nitką. 
Kiedy popełniamy grzech, ta nić się przerywa. 
Ale kiedy ubolewamy nad naszą winą - Bóg zawiązuje na nitce supełek
i w ten sposób staję się ona krótsza. Przebaczenie zbliża nas do Boga.

TAJEMNICA SZCZĘŚCIA

Pewien młodzieniec zapytał najmądrzejszego z ludzi o tajemnicę szczęścia.
Mędrzec poradził młodzieńcowi,
by obszedł pałac i powrócił po dwóch godzinach.

Proszę cię jedynie o jedno - powiedział mędrzec, 
wręczając mu łyżeczkę, na której umieścił dwie krople oliwy.

W czasie wędrówki nieś tę łyżeczkę tak, by nie wylała się oliwa.

Po dwóch godzinach młodzieniec wrócił i mędrzec zapytał go :

Czy widziałeś wspaniale ogrody? Czy zauważyłeś piękne pergaminy?

Młodzieniec ze wstydem wyznał, że nie widział niczego.
Troszczył się jedynie o to, by nie wylać kropel oliwy.

Wróć i spójrz na cuda mego świata -powiedział mędrzec.

Młodzieniec wziął łyżeczkę i znów zaczął wędrówkę,
ale tym razem obserwował wszystkie dzieła sztuki. 
Zobaczył też ogrody, góry i kwiaty.
Powrócił do mędrca i szczegółowo zdał sprawę z tego, co widział.

Gdzie są te dwie krople oliwy, które ci powierzyłem? - spytał mędrzec.

Spojrzawszy na łyżeczkę, chłopak zauważył, że ich nie ma.
Oto jedyna rada, jaką mogę ci dać, powiedział mędrzec :

Tajemnica szczęścia tkwi w dostrzeganiu wszystkich cudów świata,
przy jednoczesnej dbałości o dwie krople oliwy na łyżeczce.

SUKCES

Na pokładzie pewnego statku płynącego do Stanów Zjednoczonych
wracał pewien misjonarz,
który spędził wiele lat w Chinach oraz znany śpiewak,
który był tam tylko dwa tygodnie.

Kiedy dopłynęli do Nowego Jorku,
misjonarz ujrzał wielki tłum wielbicieli oczekujących powrotu śpiewaka.

- Panie, nie pojmuję tego - mruknął rozgoryczony nieco.
- Poświęciłem Chinom czterdzieści dwa lata mojego życia,
a on tam był tylko przez dwa tygodnie
i jego witają serdecznie w domu tysiące ludzi,
a na mnie nie czeka absolutnie nikt.
Pan odpowiedział:
- Synu, skąd ta gorycz?
Przecież nie jesteś jeszce w domu.


Któregoś dnia turysta odwiedził słynnego rabina.
Zadziwił go niesłychanie widok domu rabina,
wszystkie pokoje wypełniały jedynie książki,
zaś całe umeblowanie stanowił stół i krzesło.
- Rabbi, gdzie są twoje meble? - spytał turysta.
- A gdzie są twoje? - zareplikował rabin.
- Moje? Ależ ja jestem tutaj jedynie przejazdem!
- Ja także - odparł rabin.

LAZUROWA GROTA

Był człowiekiem biednym i prostym.
Wieczorem po dniu ciężkiej pracy, wracał do domu zmęczony i w złym humorze.
Patrzył z zazdrością na ludzi, jadących samochodami 
i na siedzących przy stolikach w kawiarniach.
- Ci to mają dobrze - zrzędził, stojąc w tramwaju w okropnym tłoku. 
- Nie wiedzą, co to znaczy zamartwiać się... 
Mają tylko róże i kwiaty. Gdyby musieli nieść mój krzyż!

Bóg z wielką cierpliwością wysłuchiwał narzekań mężczyzny.
Pewnego dnia czekał na niego u drzwi domu.

- Ach to Ty, Boże - powiedział człowiek, gdy Go zobaczył. 
- Nie staraj się mnie udobruchać.
Wiesz dobrze, jak ciężki krzyż złożyłeś na moje ramiona.
Człowiek był jeszcze bardziej zagniewany niż zazwyczaj. 
Bóg uśmiechnął się do niego dobrotliwie.
- Chodź ze Mną. Umożliwię ci dokonanie innego wyboru - powiedział.
Człowiek znalazł się nagle w ogromnej lazurowej grocie. 
Pełno było w niej krzyży: małych, dużych, wysadzanych drogimi kamieniami,
gładkich, pokrzywionych.

- To są ludzkie krzyże - powiedział Bóg. - Wybierz sobie jaki chcesz.
Człowiek rzucił swój własny krzyż w kąt i zacierając ręce zaczął wybierać.

Spróbował wziąć krzyż leciutki, był on jednak długi i niewygodny.
Założył sobie na szyję krzyż biskupi, 
ale był on niewiarygodnie ciężki z powodu odpowiedzialności i poświęcenia. 
Inny, gładki i pozornie ładny, gdy tylko znalazł się na ramionach mężczyzny,
zaczął go kłuć, jakby pełen był gwoździ. 
Złapał jakiś błyszczący srebrny krzyż, ale poczuł,
że ogarnia go straszne osamotnienie i opuszczenie.
Odłożył go więc natychmiast. Próbował wiele razy, 
ale każdy krzyż stwarzał jakąś niedogodność.

Wreszcie w ciemnym kącie znalazł mały krzyż, trochę już zniszczony używaniem.
Nie był ani zbyt ciężki ani zbyt niewygodny. 
Wydawał się zrobiony specjalnie dla niego. 
Człowiek wziął go na ramiona z tryumfalną miną.

- Wezmę ten! - zawołał i wyszedł z groty.
Bóg spojrzał na niego z czułością. 
W tym momencie człowiek zdał sobie sprawę, 
że wziął właśnie swój stary krzyż ten, który wyrzucił, wchodząc do groty.