Św. Angela

Dziewica, zakonnica. Urodziła się w roku 1470 w Desenzano nad jeziorem Garda w północnych Włoszech. Wcześnie osierocona, przebywała u dalszej rodziny zajmując się gospodarstwem. Miała 40 lat, gdy zamieszkała w mieście. Należąc do ruchu "Del Divino Amore" podjęła pracę charytatywną. Prowadziła życie pełne modlitwy i wyrzeczenia. Zyskała wkrótce taki autorytet, że zaproponowano jej prowadzenie dziel dobroczynnych w Wenecji, a następnie w Rzymie. Trzeźwa obserwacja oraz pogłębione życie duchowe doprowadziły ją do poszukiwania nowych dróg duchowości w chrześcijaństwie. Wśród skromnych posług, jakie wykonywała, umiała odnaleźć nową rolę kobiety w społeczeństwie przekształconym przez Odrodzenie. Podjęła pracę wychowawczą, uważając, "iż nieład w społeczeństwie wywodzi się z nieładu w rodzinie". Założyła nowy zakon - Sióstr Urszulanek - którego członkinie, nie wyróżniając się strojem, nie będąc zamknięte w klauzurze, poświęcają się wychowaniu dziewcząt, przyszłych matek. Swoim zakonnicom kazała "iść w lud". Stworzyła nowy model apostołowania w Kościele. Nie mając elementarnego wykształcenia, posiadała wyjątkową inteligencję i wielką mądrość. Pod jej duchowym wpływem pozostawała poważna część elity ówczesnych Włoch. Zmarła 27 stycznia 1540 roku.

Św. Weronika

Jest jedną z największych świętych Kościoła, obdarzoną licznymi łaskami, naznaczona znamionami męki Pańskiej i w swym powołaniu oraz wybraniu nie mającą sobie podobnej wśród Niebiańskiego Orszaku.
Od jej urodzenia dzieli nas już sporo czasu, przyszła bowiem na świat 27 grudnia 1660 roku w Marcatello we Włoszech. Kiedy konająca matka Benedykta powierzała swoich pięć córek Ranom Chrystusa, Urszuli - (bo takie było jej imię chrzestne) przypadła Rana z przebitego boku Zbawiciela. I tam też ukryła się i pozostała przez całe swe życie. Stamtąd także obdarowywana była licznymi łaskami, które towarzyszyły jej od najwcześniejszego dzieciństwa.

Św. Katarzyna

Urodziła się pod koniec III w. w Aleksandrii, stolicy Egiptu, w znamienitej, być może nawet królewskiej, rodzinie. Była podobno niezwykle piękna i świetnie wykształcona. Wielu mężczyzn starało się o jej rękę; ponoć nawet sam cesarz chciał pojąć ją za żonę. Katarzyna jednak była niezwykle dumna i wyniosła i odrzucała wszystkich zalotników. Pewnego razu Katarzyna spotkała pustelnika, który opowiedział jej o Jezusie tak pięknie i sugestywnie, że dziewczyna postanowiła przyjąć wiarę chrześcijańską. Legenda mówi, że wkrótce potem, w czasie święta pogańskich bożków, Katarzyna zaczęła przekonywać zgromadzonych tam ludzi, że prawdziwym Bogiem jest Jezus Chrystus. Jej wystąpienie wzburzyło namiestnika cesarskiego, Galeriusza Maksymiana. Zwołał on zgromadzenie pięćdziesięciu mędrców, którzy mieli przekonać Katarzynę, iż tkwi ona w błędzie. Jednak siła jej argumentów była tak duża, że zdołała ona doprowadzić do nawrócenia się filozofów. 

Św. Paulina

Wspominana jest w martyrologiach razem z męczennikiem Artemiuszem i Kandydą. Pochodziła z Grecji, ale mieszkała w Rzymie. Była poganką, podczas gdy jej mąż Hadrias przyjął chrzest bez jej wiedzy. Wkrótce potem nawróciła się także Paulina. Już jako chrześcijanie zostali wydani przez zdrajcę i postawieni przed sądem. Paulina zginęła pierwsza od uderzeń bicza zakończonego ołowiem. Idąc za starożytnymi spisami męczenników i najstarszymi martyrologiami, począwszy od Martyrologium Hieronima, podaje się, że męczeństwo to miało miejsce w 303 roku za panowania cesarza Dioklecjana. Źródłami naszych szczupłych wiadomości o świętej Paulinie męczennicy są zatem starożytne martyrologia, w których jej imię figuruje pod datą 6 czerwca. Znajduje się również w innych księgach liturgicznych. Mamy także wiarygodne świadectwa wczesnego kultu, związanego z jej grobem w Rzymie przy Via Aurelia. Od VII wieku do jej grobu odbywały się pielgrzymki. Patronka ludzi chorych.

Należy do świętych pierwszych wieków. Wiemy o niej jedynie tyle, że poniosła śmierć męczeńską za panowania Dioklecjana. Jak podają źródła wyrok został wykonany 18 grudnia 253 roku. Resztę znamy z legend. Wiktoria pochodziła najprawdopodobniej z Sabiny pod Rzymem, ponieważ pod imieniem Wiktorii z Sabiny zapisała się w pamięci potomnych. Dziś najczęściej nazywana jest Wiktorią z Rzymu. 

Św. Klaudia 

Rzymianka wymieniona w liście św. Pawła do Tymoteusza (4-21), w zakończeniu, w którym apostoł przekazuje przywódcy gminy w Efezie pozdrowienia od innych osób. Można zatem domniemywać, że Klaudia była znaczącą postacią wśród pierwszych rzymskich chrześcijan. Czasem utożsamia się ją z żoną również wzmiankowanego w tym piśmie Prudensa, czasem z wymienianą w apokryfach żoną Poncjusza Piłata, Klaudią Prokulą. Nie ma jednak wzmianek o wczesnym kulcie świętej Klaudii, wymienia ją jedynie angielskie martyrologium Wilsona, datując jej wspomnienie na 7 sierpnia. Inne święte o tym imieniu to rzymska męczennica z ok. 300 roku (wspomnienie 20 marca), męczennica z Ankary z IV wieku (wspomnienie 18 maja) oraz Claudia von Genf, żyjąca w końcu XV wieku (wspomnienie 18 sierpnia).

Św. Daria

 Patronka sędziów,  ur. w Egipcie, zm. w 285 roku w Narbonne (Pd Francja) lub 304 roku w Rzymie wg innych źródeł zmarła w roku 257. Pochodziła ze szlacheckiego rodu. Wyszła za mąż za Chryzanta, pod którego wpływem przyjęła chrzest. Oboje nawrócili wielu pogan na wiarę chrzeŚcijańską.

Św. Anna

 Była matką Najświętszej Maryi Panny. Ale tak naprawdę nie wiemy, jak miała na imię. Ewangelie na ten temat milczą, jedyne wiadomości czerpiemy z apokryfów: Ewangelii Jakuba, Ewangelii Pseudo-Mateusza i Księgi Narodzenia Maryi. Jednak ponieważ czcimy w Kościele rodziców Maryi, przyjęliśmy imiona wymienione przez te pisma. Podobno św. Anna pochodziła z Betlejem, została matką w późnym wieku, kiedy to modlitwami uprosiła sobie macierzyństwo, a Maryję, gdy miała 3 lata, oddano na wychowanie do świątyni. Nic więcej o niej nie wiemy. Kult św. Anny rozwinął się na Wschodzie ok. IV wieku. Pierwszy klasztor ku czci św. Anny powstał na Zachodzie w 701 roku we Floriac koło Rouen. Tam miały się znajdować relikwie św. Anny, przeniesione ze Wschodu. Obecnie w skarbcu katedry św. Wawrzyńca w Genui pokazują relikwię ręki św. Anny, ale są duże zastrzeżenia co do jej autentyczności. Wspomnienie św. Anny na Zachodzie obchodzimy 26 lipca, a na Wschodzie 25 lipca. Imię Anna pochodzi z hebrajskiego hanna, co znaczy "łaska". Św. Anna jest patronką Florencji, Innsbrucku i Neapolu, także szczęśliwego małżeństwa i szczęśliwego dzieciństwa, szczęśliwego porodu, matek, wdów, gospodyń domowych, robotnic, pomocnic domowych, górników, tkaczy, tokarzy, stolarzy artystycznych, młynarzy, kramarzy, żeglarzy, krawców, koronkarzy, służących; jest wzywana w modlitwie o deszcz, o poprawę pogody, o znalezienie rzeczy zgubionych.

Św. Aleksandra

Męczennica, święta. Jej postać pojawiła się w starym martyrologium przechowywanym w Brescii. Opis jej męczeństwa został skomponowany dość późno. Poniosła śmierć męczeńską za wiarę w Jezusa Chrystusa i miłość do niego. świętej Oliwii przypadło żyć w czasach, gdy Imperium Rzymskie przeżywało swój pierwszy wielki kryzys naruszający dotychczasowy spokój wewnętrzny i zewnętrzny.
Chrześcijanie, uznani za winnych wszystkich niepowodzeń, byli prześladowani i zabijani dla przebłagania zagniewanych bogów. Wśród umęczonych znalazła się także Oliwia, będąca ofiarą swojej mocnej wiary w Chrystusa Pana, Boga i Zbawiciela. Została aresztowana i postawiona przed sądem za bycie chrześcijanką. Sędzia (namiestnik Brescii) domagał się od niej złożenia ofiary bogom. Odpowiedziała mu, że uwielbia tylko jedynego Boga, Stworzyciela nieba i ziemi, przez co została poddana torturom. Następnie skazano ją na śmierć, która miała miejsce w jej rodzinnym mieście wg legendy w 119 r.

Św. Kinga

Gdy Kinga miała 5 lat została obiecana za żonę Bolesławowi, księciu krakowsko-sandomierskiemu. W tym czasie opiekowała się nią Grzymisława, matka Bolesława oraz pedagog Mikuła. Po zawarciu małżeństwa z Bolesławem Wstydliwym w 1247 r. wyprosiła u swego męża tzw. białe małżeństwo, które oznaczało, że małżonkowie nie podejmowali współżycia zachowując czystość. W takim stanie przeżyli 40 lat.